سابقه و هدف: در طی دهه های اخیر با افزایش قابلیت مدل سازی با کامپیوتر شاهد افزایش پیچیدگی و تنوع مدل های هیدرولوژیکی بوده ایم. با افزایش پیچیدگی مدل، تعداد پارامترهای مدل زیاد شده که این مساله باعث افزایش احتمال بیش برازشی و سخت شدن شناسایی پارامترها و ساختار مدل می شود. بدین منظور با استفاده از آنالیز حساسیت پارامترهای مهم که به نوعی رفتار مدل را کنترل می کنند شناسایی شده و سهم هر یک از پارامترها در عدم قطعیت خروجی مدل تعیین می شود. روش های مختلفی برای آنالیز حساسیت پارامترها و ورودی های مدل های مختلف وجود دارد که آن ها را به دو دسته موضعی و سراسری تقسیم بندی می کنند. در حالی که در روش های موضعی تغییرات خروجی مدل در حالتی که سایر پارامترها ثابت بوده و فقط یکی از پارامترها تغییر می کند بررسی می شود. روش های سراسری قادر بوده آنالیز حساسیت را برای کل دامنه پارامترهای مدل اجرا کرده و همچنین می توانند اثرات متقابل بین پارامترها و غیر خطی بودن را نیز در نظر بگیرند. در این پژوهش کارایی سه روش آنالیز حساسیت شامل روش های موریس، سوبول و شاخص آنتروپی در آنالیز حساسیت پارامترها و ورودی های مدل های هیدرلوژیکی TOPMODEL و HBV بررسی شد. در هر دو مدل مهم ترین پارامترها شناسایی شده و بر اساس اهمیت آن ها در خروجی مدل رتبه بندی شدند. این پژوهش در بخشی از حوزه گرگانرود (حوزه آبخیز چهل چای) انجام شد. مواد و روش ها: سه روش آنالیز حساسیت موریس، سوبول و آنتروپی در این پژوهش بررسی شدند. روش موریس جهت آنالیز حساسیت و غربال گری و تشخیص پارامترها و ورودی های مهم ارائه شده است. این روش بر اساس روش نمونه های تصادفی و تکراری یک پارامتر در هر اجرا پایه گذاری شده است. روش سوبول یکی از متداول ترین روش های آنالیز حساسیت سراسری است که بر مبنای تجزیه واریانس می باشد. روش آنتروپی برای آنالیز حساسیت برای TOPMODEL و HBV مبتنی بر اطلاعات متقابل با جدول مقایسات ارائه شده است. دو مدل هیدرولوژیکی مقایسه سه روش آنالیز حساسیت استفاده شد، که به ترتیب دارای 13 و 9 پارامتر هستند. در این پژوهش از روش نمونه برداری مربع لاتین برای نمونه برداری تصادفی از مجموعه پارامترها به علت کارایی آن استفاده گردید. علاوه بر آن سه روش آنالیز حساسیت از لحاظ همگرایی، رتبه بندی پارامترها و تعداد محاسبات مورد نیاز ارزیابی شدند.یافته ها: در روش موریس تعداد نمونه برداری برای اینکه تعداد تکرار مدل به همگرایی برسد به ترتیب 700 و 1000 بود. در روش سوبول همگرایی نمونه بردای پارامترها برای دو مدل HBV و TOPMODEL تکرار در دو مدل به ترتیب در تعداد نمونه برداری برابر با 22000 و 28000 به دست آمد. در روش آنتروپی در HBV و TOPMODEL و ضریب عدم قطعیت کاهش یافته و به R هر دو مدل هیدرولوژیکی در تعداد تکرار 6000 به بعد تغییرات آماره روش های سوبول و موریس رتبه بندی TOPMODEL نوعی در این تعداد تکرار مدل ها به همگرایی رسیدند. در مدل و M یکسانی ارائه دادند. روش آنتروپی نیز مشابه این دو روش عمل کرده با این تفاوت که در این روش پارامترهای به ترتیب رتبه های 3 و 4 را دارند در حالی که در دو روش دیگر این پارامترها به ترتیب رتبه های 4 و 3 را به Srmax تا پارامترهای مرتبه 5 دو روش سوبول و موریس عملکرد یکسانی داشتند. در HBV خود اختصاص دادند. در مدل FC مهم ترین تفاوت حساسیت پارامترها با روش آنتروپی محاسبه شد، به طوری که در این روش پارامتر HBV مدل BETA به عنوان حساسیت ترین پارامتر تشخیص داده شد، این در حالی است که در دو روش دیگر پارامتر حساس ترین پارامتر بود. نتیجه گیری: یک رویکرد واحد برای حل تمام مسائل وجود ندارد. بنابراین به طور معمول دو یا چند روش بیش تر که ترجیحا اساس تئوری یکسانی را ندارند، جهت افزایش اطمینان در رتبه بندی حساسیت پارامترها استفاده می شود. در این مطالعه ارزیابی جامع برای اثربخشی و کارایی سه روش آنالیز حساسیت بر روی پارامترهای دو مدل هیدرولوژیکی اجرا شد. نقاط قوت و ضعف های سه روش مورد بحث بررسی شد. در روش سوبول TOPMODEL و HBV همگرایی نمونه برداری پارامترها به تعداد زیادی اجرا (> 20000) در دو مدل هیدرولوژیکی نیاز داشت. بنابراین اجرای آن در مدل های پیچیده بسیار وقت گیر است. در مقابل روش موریس فقط نیاز به اجرای کم تر از 1000 شبیه سازی داشت.

با افزایش مداوم جمعیت و توسعه استانداردهای زندگی، نیاز به مواد غذایی با سرعت شگرفی در حال افزایش است. اهمیت تامین غذای کافی از یک سو و تاکید بر جایگاه منطقه ای ایران در سند چشم انداز 1404 کشور از سوی دیگر، سیاست گذاران و برنامه ریزان کشور را بر بهبود شاخص های امنیت غذایی ترغیب نموده است. اما پیش از هرگونه برنامه ریزی و سیاست گذاری شناخت وضعیت فعلی کشور از لحاظ ابعاد چندگانه ناامنی غذایی بسیار حائز اهمیت است. لذا در پژوهش حاضر با استفاده از رویکرد تلفیقی تصمیم گیری چندمعیاره و تکنیک آنتروپی به ارزیابی جایگاه ایران در میان کشورهای منطقه منا طی دوره زمانی 2013- 2000 پرداخته شده است. برای این منظور، ابتدا وزن معیارهای مختلف از طریق بکارگیری روش آنتروپی محاسبه گردید، سپس با استفاده از تحلیل سلسله مراتبی به رتبه بندی کشورها پرداخته شد. نتایج نشان می دهد که ایران از لحاظ امنیت غذایی در جایگاه چهاردهم کشورهای منطقه منا قرار دارد. همچنین نتایج حاکی از وجود همبستگی مثبت میان امنیت غذایی با تولید ناخالص داخلی سرانه، آزادسازی تجاری و مکانیزاسیون بخش کشاورزی و همبستگی منفی میان این متغیر با جمعیت و نابرابری توزیع درآمد می باشد. بنابراین پیشنهاد می گردد دولت از طریق حذف موانع تجارت و رفع تحریم ها، همچنین تشویق مکانیزاسیون در بخش کشاوزی و توجه بیشتر به وضعیت معیشت اقشار کم درآمد در جهت ارتقا شاخص امنیت غذایی کشور اقدام نماید.

هدف این پژوهش این است که مفاهیم آنتروپی تیسالیس و آنتروپی تیسالیس شرطی افرازهای فازی را تعریف کرده و نتایجی در مورد این نوع آنتروپی بدست آوریم. نشان می دهیم آنتروپی تیسالیس افرازهای فازی دارای ویژگی های زیرجمعی و تقعر می باشد. این اندازه اطلاعات را تحت روابط تظریف و زیرمجموعه به مد صفر مورد مطالعه قرار می دهیم. قوانین زنجیره ای را برای این اندازه اطلاعات بررسی کرده و خواصی در مورد آنتروپی افرازهای فازی مستقل اثبات می نماییم. نتایجی درباره ی رابطه ی بین آنتروپی تیسالیس و آنتروپی تیسالیس شرطی افرازهای فازی بدست آورده و به کمک آنتروپی تیسالیس شرطی افرازهای فازی، نشان می دهیم که ویژگی زیرجمعی برای آنتروپی تیسالیس افرازهای فازی در حالتی که پارامتر این آنتروپی از یک کوچکتر است، برقرار نمی باشد. به طور کلی، آنتروپی تیسالیس افرازهای فازی در حالتی که پارامتر آنتروپی تیسالیس از یک بزرگتر است دارای خواصی شبیه به آنتروپی شانون افرازهای فازی می باشد و بنابراین می تواند علاوه بر آنتروپی شانون، برای اندازه گیری مقدار اطلاعات مستخرج از یک آزمایش فازی مورد استفاده قرار گیرد.

در این مقاله روشی برای بدست آوردن تابع توزیع احتمال توام دو متغیره به طور تصادفی مرتب شده با معلوم بودن توزیع های حاشیه ای و ضریب همبستگی ارایه شده و نحوه اجرای آن در مثالی توضیح داده شده است. سپس به محاسبه میزان کاهش آنتروپی توزیع احتمال توام ماکسیمم آنتروپی با حاشیه ای های معین، وقتی قید ضریب همبستگی نیز لحاظ گردد، پرداخته می شود.

منظور از صلاحیت از نظر قانون اختیار و تکلیفی است که قانونگذار به مرجع قضایی جهت رسیدگی به دعوائی می دهد. شناخت انواع صلاحیت دادگاه دارای اهمیت، از این جهت است که با شناخت هر یک از انواع صلاحیت می توان قواعد مربوط را به خوبی تحلیل و آثار متفاوتی را بر هر کدام بار کرد. صلاحیت مراجع در سه دسته ذاتی، نسبی و محلی قراردارد. صلاحیت ذاتی یا همان شایستگی اختصاصی یک مرجع قضایی یا غیرقضایی در رسیدگی به امور یا دعاوی اعلامی از ناحیه قانونگذار است. قواعد مربوط به صلاحیت ذاتی از قواعد آمره است و توافق برخلاف آن امکان ندارد. صلاحیت مربوط به اتحادیه و اتاق تعاون از نوع صلاحیت ذاتی است چرا که مراجع قضایی و اداری هر یک، از صنف جداگانه ای با مختصات و ویژگی های خاص خود هستند و ذاتاً با هم متفاوتند و صلاحیت آنها نسبت به دعاوی خاص مرجوع الیه ذاتی است. در رابطه با صلاحیت نسبی نیز با توجه به اینکه بحث صلاحیت نسبی وقتی مطرح می گرددکه هر دو مرجع تالی و عالی دارای یک ماهیت و جنس یکسان باشند، یعنی هر دو مرجع یا باید قضایی باشند یا هر دو مرجع باید غیرقضایی باشند تا بتوان میان آن دو صلاحیت نسبی به مفهوم خاص برقرار کرد. لذا موضوع صلاحیت نسبی در مراجع داوری منتفی است.